Hoeveel is genoeg voor mij? Reflectie over eenvoud en geluk

Soms is het leven gewoon lekker.
Lekker makkelijk. Lekker gewoon.

Ik zit met een broodje hagelslag in de hand, jawel, uit Nederland meegesmokkeld tussen een berg bootspullen. Een klein feestje op mijn tong.
Maar eerlijk? Zonder hagelslag is mijn leven net zo leuk. Dat weet ik inmiddels wel.

Die bootspullen, dát is een ander verhaal

In Nederland koop je alles wat je wilt, snel en goedkoop. Hier op Tenerife gaat dat wat anders. Dus sleep ik elke keer weer tassen vol spullen mee: lijnen, blokken, zwemvesten. Alles netjes uitgepakt, want verpakkingen zijn zonde van de ruimte. En hup, de papiercontainer weer vol.

Toch knaagt het soms.

Bestellen we online en kiezen we voor gemak?
Of doen we moeite en kopen we lokaal, met alle verrassingen van dien?

En dan denk ik aan Kaapverdië.
Daar waar niets vanzelf gaat, maar alles eenvoudiger voelt.
Misschien is dat het wel. Dat je niet méér nodig hebt, alleen minder haast.

Wat als… spullen vooral in de weg liggen

Op een boot leer je snel: spullen zijn vooral ballast.
Er is simpelweg geen ruimte voor “misschien ooit nog handig”.

En eerlijk, dat is eigenlijk bevrijdend. We worden minder snel verleid tot kopen. Minder spullen, meer rust.
Toch laten Martin en ik ons nog regelmatig foppen door onze eigen goede bedoelingen. Dan denk ik dat ik iets echt nodig heb. Zoals die twee veel te kleine plastic afvalemmertjes, bedoeld om het afval netjes te scheiden. In de praktijk vooral een sta-in-de-weg.

Binnenkort varen we weer richting Kaapverdië. Daar is niets vanzelfsprekend, en zijn mensen blij met bijna alles. Dus bewaren we onze emmertjes, glaasjes en andere miskopen voor wie er wél iets aan heeft. Zo zijn we toch nog goed bezig.

Wees jezelf – er zijn al zoveel anderen
(Loesje)

Ik ben een sociaal dier. En ja, ik geef het toe: ik wil erbij horen. Misschien zelfs een beetje benijdenswaardig zijn.

Ik hou van bijzondere dingen doen, lef tonen, stralen. En net als zovelen spiegel ik me aan wat ik zie, online, om me heen, of aan wie ik ooit was als ‘professional’. En telkens weer wil ik het nét iets beter doen.

Maar misschien is dat precies waar de uitdaging zit: niet beter, maar echter.

Wanneer is het goed genoeg?

Soms lukt het om op te vallen. Door iets te doen wat bijna niemand durft.
Ons huis verkopen, ontslag nemen en vertrekken met een zeilboot. Ja, dat maakte meestal indruk als ik het vertelde.

Maar soms lukt het helemaal niet.
Dan is het juist een kunst om gewoon te kunnen zijn wie je bent.

Als kind werd ik uitgelachen om mijn witte benen vol moedervlekken.
“Melkfles met poepvlekken,” riepen ze.
Jarenlang droeg ik panty’s, in de hoop dat mijn benen iets meer op die van een model zouden lijken.
Nu denk ik vooral: wat pijnlijk dat ik mezelf toen wilde verbergen.

Ook wij ontkomen niet aan de druk van de maakbare wereld

Als we filmpjes zien van succesvolle vertrekkers, zeilreis-aanbieders en coaches, vragen we ons soms af:
hoe krijgen zij zóveel volgers?
Wat doen wij verkeerd?

Dan praten en schrijven we weer wat af, over onze visie, onze aanpak, ons aanbod.
Het liefst willen we beter presteren, meer doen, meer kunnen.
En meestal plopt er dan ook weer een nieuw idee bij mij op, waarvan ik denk: dit wordt beter.

Maar beter is niet altijd echter.
En soms is het juist die rust, dat ongemak of die witte benen in de zon die laten zien wie je echt bent.

Reflecteren & genoegen nemen met minder

Als ik stilsta bij de keuzes die we hebben gemaakt, merk ik hoe essentieel reflectie voor ons is. Momenten van stilte waarin we bijstellen, bezinnen, accepteren. Soms betekent dat ook: genoegen nemen met minder.

Als sociaal dier heb ik die reflectie nodig om bij mezelf te blijven. Om tevreden te kunnen zijn met mijn eigen koers, in een wereld die altijd meer lijkt te willen. Om me te realiseren dat het misschien al goed genoeg is zoals het is.

Ik werkte niet voor niets zelden fulltime

Al lang weet ik hoe belangrijk het is om ruimte te houden, voor bezinning, maar ook voor wat me voedt en uitdaagt. Hardlopen. Een eiland verkennen op de fiets. Zwemmen met onze dochter in de middagpauze. Gewoon wat lucht in de week.
Ruimte en lucht… misschien is dat precies waarom het leven op de boot zo goed bij me past.

Toen mijn vader overleed, ik was zeventien, leerde ik iets wat geen boek me ooit had kunnen uitleggen: je krijgt het leven niet zoals je het hebben wilt. Je krijgt het maar deels cadeau. De rest moet je zelf vormgeven.

Sindsdien weet ik: ik hoef niet alles te hebben om het leven ten volle te leven.
Soms is minder niet alleen genoeg, het is precies wat ik nodig heb.

Geschreven door Lisa, coach en begeleider van de zeilreizen.

Maak kennis met Lisa en Martin

Lisa en Martin kozen geen standaard leven. Ze verkochten hun huis, namen ontslag en lieten de vaste wal achter zich. Op een zeilboot vonden ze ruimte: letterlijk en figuurlijk. Deze keuze heeft hen geleerd waar het écht om gaat.

Ze leiden nu reizen via ­Retraites‑Europa waarbij het water het speelveld is voor jouw verandering. Terwijl de wind de zeilen stelt, ontdek je wat ontstaat als je de gebruikelijke koers loslaat. Ruis en verwachtingen verdwijnen. Stilte en vrijheid komen binnen bereik. 

Lisa en Martin begeleiden je samen met hele kleine groepjes gelijkgestemden. Minder massa, meer aandacht. Op het ritme van de golven leer je jezelf beter kennen; buiten op het dek, binnen in jouw beleving.

Waarom juist deze retraitevakantie kiest?

De combinatie van avontuur en reflectie brengt je verder dan een zomervakantie: op open water laat je routine los en komt ruimte vrij voor richting.

Lisa en Martin hebben niet alleen gekozen voor vrijheid, ze leven ‘m. Ze weten hoe “genoeg” voelt. Die ervaring delen ze met jou.

Door de kleinschaligheid ontstaat er ruimte voor echte verbinding. Met het water, met jezelf, met anderen.