Als je grootste vijand in je hoofd woont
Je kent het wel. Je doet je best, je levert in, je regelt meer dan eigenlijk past. Iedereen tevreden. Iedereen behalve jij. Want daar is hij weer: die stem. Streng, scherp en nooit onder de indruk.
“Serieus? Dít is wat je ervan maakt?”
Of: “Anderen doen dit beter.”
Zo trek je jezelf onderuit terwijl niemand anders dat doet. Je draait je kracht om en richt hem tegen jezelf. En langzaam maar zeker verandert die stem in een constante dreun. Eerst alleen bij grote beslissingen, daarna bij alles. Een verkeerd woord, een mail die beter had gekund, een afspraak die je vergeet, het bewijs stapelt zich op dat jij tekortschiet.
En dan komt de valkuil: je gaat erin geloven.
Van kritisch naar lamgeslagen
Wat begint als een kritische gedachte, kan zich ontwikkelen tot iets veel zwaarders. Een grijze deken die steeds vaker over je heen valt. Waar je eerst nog energie had om terug te praten, zak je nu weg in vermoeidheid en uitzichtloosheid. Je voelt je een slachtoffer van je eigen hoofd.
De stem vertelt je dat het toch geen zin heeft. Dat je dit nooit anders gaat doen. En dus doe je het ook niet anders. Je blijft hangen in hetzelfde patroon. Je motivatie verdwijnt. De wereld lijkt stiller, kouder. Het wordt verleidelijk om jezelf terug te trekken, steeds meer taken te vermijden, steeds vaker de dekens over je hoofd te trekken.
Dit is hoe depressie zich vaak aandient: niet als een donderslag, maar als druppels die steeds weer dezelfde steen raken, tot er niets anders overblijft dan barstjes en scheuren.
De wreedste rol: slachtoffer van jezelf
Het wrange is dat je jezelf in een slachtofferrol duwt, zonder dat je het doorhebt. Je gelooft dat je machteloos bent, dat er niets verandert. Je raakt gevangen in je eigen gedachten, alsof je in een kamer zonder ramen zit. En hoe langer je blijft zitten, hoe meer je die kamer gaat zien als je enige werkelijkheid.
Het gekke is: voor een vriend zou je dit nooit toelaten. Als iemand tegenover je zat met dezelfde twijfels, zou je hem optillen, perspectief geven, zeggen dat hij meer kan dan hij denkt. Maar voor jezelf doe je het tegenovergestelde.
Het mes dubbelzijdig gebruiken
Toch is er een keuze. Misschien niet gemakkelijk, maar wel aanwezig. Want die scherpe blik, die kritische stem, dat is óók kracht. Het is energie. Alleen staat hij verkeerd gericht.
Stel je voor dat je diezelfde energie niet inzet om jezelf neer te halen, maar om je eigen waarde scherper te zien. Dat je de lat niet gebruikt als zweep, maar als richtpunt. Dat je jezelf niet langer afremt, maar vooruitduwt.
Die stem kan namelijk veranderen van saboteur naar bondgenoot. Je kunt hem leren om kritische vragen te stellen die je helpen groeien, in plaats van je te verlammen. Niet: “Waarom lukt dit nooit?” maar: “Wat kan ik nu anders proberen?”
Het vraagt lef om dit om te draaien. Het vraagt oefening, en soms ook hulp van buitenaf. Maar het begint bij één kleine stap: beseffen dat je gedachten niet de waarheid zijn, alleen maar verhalen die je hoofd vertelt.
Waarom een coaching retraite helpt
Soms lukt dat herschrijven niet alleen. Je zit te diep in je eigen patronen, te verstrikt in je dagelijkse rol. Dan is afstand nodig. Fysieke afstand, maar vooral mentale. Precies dat is de kracht van een coaching retraite.
Even weg uit je omgeving, uit de ruis en verwachtingen. Je stapt in een setting waar stilte, reflectie en professionele begeleiding samenkomen. Waar je niet hoeft te presteren, maar mag onderzoeken. Je leert je innerlijke stem te herkennen, te begrijpen en opnieuw te richten.
Een coaching retraite biedt precies dat venster waar je eigen kamer muren heeft. Het opent ruimte om anders te kijken, patronen te doorbreken en de energie in jezelf terug te vinden. Zodat je niet langer slachtoffer bent van je gedachten, maar de schrijver van je eigen verhaal.