Tanzania – mindfulness in het hart van de wildernis
De jeep hobbelt over een stoffige weg. Links olifanten die loom langs de rivier schuiven, rechts giraffen die hoog boven de bomen uittorenen. Zebra’s steken over, alsof wij te gast zijn op hún terrein. De lucht ruikt naar zon en aarde.
De reis begint met zenuwen
Hoe dichterbij het vertrek, hoe harder mijn hoofd draait. Malariatabletten. Gelekoortsprik. Bilharzia. Wat als de tent lekt in de nacht? Kan ik mijn kinderen missen? “Pas op voor bizons,” grapt een tafelgenoot. “Die zijn agressief.” Dank je wel.
Maar dan land ik in een warme, donkere avond. Lemen hutjes met Pepsi-logo’s. Masaï in rode dekens. Een jongetje dat een hoepel voortduwt. Ezels, geiten, kinderen met kleine broertjes op de rug. De geur van stof en vuur. Mijn zenuwen lossen op.
Springen in het onbekende
Alina’s missie is helder: het onbekende in duiken. Zelf liet ze na twaalf jaar als schoolcounselor alles los. Op een wandelsafari ontmoette ze een jonge Masaï. Ze hielp hem naar school, sponsorde een dorpsschool.
Onze eerste dag in de jeep is een aaneenschakeling van filmbeelden: zebra’s met hun rug naar ons toe, olifanten in de rivier, een luie leeuw in het gras. Ik voel dankbaarheid als een warme deken.
Luipaarden in de nacht
’s Avonds zegt Alina terloops: “Tijdens de drie dagen wandelen in de jungle kun je ’s nachts beter in de tent blijven. Vanwege de luipaarden.”
We kijken elkaar aan. Kunnen ze de tent in? Hoeveel water hebben we? Wat als we een olifant tegenkomen?
“Nu is er geen luipaard,” zegt Alina rustig. “Maar morgen misschien,” denkt iedereen. Een dronken ranger met een geweer? Liever niet. We vertrouwen op de Masaï-krijgers. Zij kennen deze grond als hun eigen huid.
Het dorp
In het dorp dat Alina steunt, lopen vrouwen met kralenkettingen die glanzen in het zonlicht. Kinderen giechelen en verdwijnen als we hen aankijken. Ik voel een steek van heimwee naar mijn kinderen.
Paniek in het donker
Vier uur ’s nachts. Koud. Stil. Geen wc. Geen douche. Geen telefoon. Wel luipaarden. Ik wil naar huis.
Alina luistert, stelt vragen, zoekt een opening. Msafiri en de jeep gaan één dag mee. Veiligheid op vier wielen.
De volgende ochtend doe ik yoga met uitzicht over glooiende heuvels. Twee Masaï staan zwijgend naast ons, dekens wapperend in de wind. Ik zet mijn telefoon uit. Dit is het moment.
De muur van spanning
“Bal je vuist,” zegt Alina. “Dit is spanning. Veilig misschien, maar afgesneden van het leven.”
Ze heeft gelijk. Te vaak liet ik zorgen mijn vakanties overschaduwen. Niet hier. Niet nu.
Stress, volgens de Masaï
Onze begeleider Yohane kijkt steeds achterom om te zien of niemand achterblijft. Hij wil in ons magazine. “Do you have stress?” vraagt hij.
“Ja,” zeg ik. “Files. Computerproblemen.” Hij knikt begripvol. “Wij krijgen stress als je moeder ziek is. Of iemand doodgaat.”
Oude pijn ademen
We staan in het bos. Zon door bladeren. Vogels zingen. We ademen intensief, alsof we door een rietje ademen. Plots sta ik weer in mijn jeugd. Een kind dat zorgt voor een moeder die ze niet kan redden. In elkaar gedoken, adem ingehouden.
Ik laat los. Spanning stroomt weg. Ontspanning opent de deur naar liefde, vrijheid, avontuur.
Afrika is geen angst
Tranen komen. Niet uit vrees, maar uit dankbaarheid. Tanzania is groots, meeslepend en intiem tegelijk. Alina’s vraag echoot: Is er nu iets om bang voor te zijn?
Het antwoord is helder. Nu is er alleen het vuur, de glans in de ogen van de Masaï, de geur van het land.
Dit is Afrika.
Wil jij dit zelf meemaken? Bekijk hier de Tanzania-reizen.
Maaike, deelnemer wandel safari reis.