Toen liefde niet kwam, maar ik haar vond

Door Stefan

Jaren zonder begin

Ik ben Stefan, midden dertig, en in al die jaren heb ik nooit een relatie gehad, niet eens een vluchtige verliefdheid die een paar maanden bleef hangen, laat staan een grote, allesomvattende liefde waarvan je hart sneller gaat kloppen en je dagen opeens lichter voelen; wat ik had, was alleen mezelf en de steeds terugkerende vraag op welk moment ik precies de afslag heb gemist.

Liefde was voor mij altijd iets abstracts, iets wat anderen moeiteloos leken te vinden alsof het ergens voor hen klaarstond, wachtend tot ze er genoeg naar verlangden, terwijl het voor mij stil bleef, alsof er in mijn leven altijd een open plek was die niet gevuld kon worden, een ruimte zonder vlinders, zonder plotselinge warmte, slechts een doffe echo van iets waarvan ik dacht dat het er zou moeten zijn.

Het besef dat er iets anders moest

Er is een lange periode geweest waarin ik oprecht dacht dat er iets fundamenteel mis met me was, dat ik anders bedraad was dan de rest; ik keek naar vrienden die zich zonder moeite verbonden voelden met elkaar, die zich thuis voelden in hun eigen lijf, in elkaars armen, in een gedeeld leven, en terwijl zij zich bewogen in een taal die ik niet sprak, stond ik aan de zijlijn, kijkend, voelend of misschien juist overspoeld door zoveel gevoelens dat ik er geen enkele naam aan kon geven.

Misschien is het me nooit voorgedaan; misschien ben ik opgegroeid met discipline in plaats van nabijheid, met aanpassing in plaats van overgave, waardoor liefde voor mij nooit voelde als iets waarop ik vanzelfsprekend recht had, maar eerder als iets dat je moest verdienen door slim te zijn, sterk te zijn, stil te zijn.

De eerste stap naar binnen

Toch veranderde er iets toen ik stopte met zoeken buiten mezelf en voor het eerst durfde te kijken naar wat er in mij leefde. Er ontstond een zachte, haast verlegen vraag die bleef hangen: wat als liefde in mij begint, niet bij de ander, niet bij het verlangen, maar bij het durven blijven zitten in mijn eigen leegte zonder mezelf te veroordelen.

Ik ontdekte dat liefde niet altijd binnenkomt als vuurwerk, maar soms simpelweg een besluit is: de keuze om mezelf aandacht te geven, ook op dagen waarop ik liever onzichtbaar was. Hoe meer ik leerde luisteren naar mijn lichaam, naar mijn behoefte aan aanraking, aan woorden, aan rust, hoe duidelijker het werd dat liefde geen vaste bestemming is, maar een richting die ik stap voor stap mag lopen, in mijn eigen tempo.

Een onverwachte uitnodiging

Die weg bracht me op een dag naar iets wat ik niet had voorzien: een uitnodiging voor het Festival van Liefde in Indonesië. Het was geen gewoon evenement, maar een meerdaagse reis vol workshops die mijn gesloten wereld langzaam openden.

Op het eiland Karimunjawa, omringd door turquoise water en wit poederzand, volgde ik ochtenden vol meditaties op het strand, waar de geur van zeezout en vers fruit me wekten. Ik leerde in ademworkshops hoe spanning langzaam uit mijn lijf kon verdwijnen. Tijdens sessies lichaamswerk durfde ik voor het eerst mijn eigen grenzen te voelen én te benoemen.

In een schrijfworkshop kwamen woorden los die jarenlang vast hadden gezeten. In een kring van onbekenden vertelde ik dingen die ik nooit eerder had uitgesproken. Er waren momenten van stilte die zo diep waren dat zelfs de vogels leken te luisteren, en avonden met muziek onder een hemel vol sterren, waar we samen zongen zonder te weten wie de eerste toon had ingezet.

Thuiskomen in verbinding

Tussen de gesprekken, het lachen, het zwemmen in het warme water en de simpele, stille momenten, gebeurde er iets onverwachts: ik voelde me deel van iets. De verhalen van anderen leken op het mijne, en voor het eerst stond ik niet buiten, maar middenin de kring.

Liefde bleek niet gebonden aan leeftijd of een beginpunt dat de wereld voor je kiest. Ze begint op het moment dat jij haar toelaat niet in een ander, maar in jezelf.

Een nieuw begin

Ik sta aan het begin van iets dat voor mij echt voelt. En misschien, als jij dit leest, sta jij daar ook.